Μάθετε περισσότερα για το επάγγελμα του αναισθησιολόγου: ο ρόλος πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από μια επέμβαση, η εκπαίδευση, οι απαιτούμενες δεξιότητες και οι προοπτικές σταδιοδρομίας.

Απαραίτητος για όλες τις χειρουργικές ειδικότητες, ο médecin anesthésiste-réanimateur διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από μια επέμβαση. Είναι υπεύθυνοι για τον υπνωτισμό των ασθενών πριν από την επέμβαση, την παρακολούθησή τους καθ' όλη τη διάρκεια της επέμβασης μέχρι την έξοδό τους και τη διαχείριση του μετεγχειρητικού πόνου για να εξασφαλίσουν την άνεσή τους. Ο ειδικός αυτός εξασφαλίζει ότι οι ζωτικές λειτουργίες του ασθενούς διατηρούνται καθ' όλη τη διάρκεια της επέμβασης, ρυθμίζει το αναισθητικό και ενεργεί αμέσως με τον παραμικρό συναγερμό για να εγγυηθεί την ασφάλεια του ασθενούς. Το πεδίο δράσης του επεκτείνεται και πέρα από το χειρουργείο: ως αναισθησιολόγος-αποκαταστάτης, εργάζεται επίσης στην αίθουσα ανάνηψης για τη φροντίδα ασθενών σε κρίσιμη κατάσταση και μπορεί να κινητοποιηθεί σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης (για παράδειγμα για την αντιμετώπιση καρδιακής ανακοπής ή σοβαρού τραύματος).

Μετά από μια μακρά πορεία ιατρικών σπουδών (περίπου 11 χρόνια εκπαίδευσης μετά το απολυτήριο), ο αναισθησιολόγος,siste αποκτά εξειδικευμένο δίπλωμα αναισθησίας και εμψύχωσης, το οποίο του επιτρέπει να ασκεί αυτό το ιατρικό επάγγελμα υψηλής εξειδίκευσης. Η πορεία προς αυτό το πτυχίο είναι απαιτητική, όπως και οι καθημερινές δεξιότητες που απαιτούνται. Σε αυτό το άρθρο, περιγράφουμε τον ρόλο του αναισθησιολόγου πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από μια επέμβαση, τις βασικές δεξιότητες που απαιτούνται για την άσκηση αυτού του επαγγέλματος και την εκπαίδευση που απαιτείται για να γίνει κανείς αναισθησιολόγος,Η εκπαίδευση που απαιτείται για να γίνει κανείς αναισθησιολόγος, το πλαίσιο στο οποίο ασκείται αυτή η ειδικότητα και οι προοπτικές σταδιοδρομίας για τον αναισθησιολόγο .

Οι αποστολές του médecin anesthésiste

Προéparation του ασθενούς πριν από την επέμβαση

Η πρώτη πρόσληψη του αναισθησιολόγου πραγματοποιείται πριν από την επέμβαση, κατά τη διάρκεια της προαναισθητικής διαβούλευσης (υποχρεωτικά πριν από κάθε προγραμματισμένη επέμβαση). Κατά τη διάρκεια αυτής της συνέντευξης, ο γιατρός αξιολογεί την κατάσταση της υγείας του ασθενούς, καταγράφοντας τυχόν ιατρικό ιστορικό (αλλεργίες, τρέχουσες θεραπείες, προηγούμενες επεμβάσεις κ.λπ.). Αυτή η εκτίμηση κινδύνου επιτρέπει την επιλογή της καταλληλότερης αναισθητικής τεχνικής (γενική αναισθησία ή τοπική αναισθησία) και τον προγραμματισμό των απαραίτητων προφυλάξεων πριν από την επέμβαση. Ο αναισθησιολόγος εκμεταλλεύεται επίσης τη διαβούλευση αυτή για να ενημερώσει και να καθησυχάσει τον ασθενή, εξηγώντας το χρονοδιάγραμμα της επέμβασης, τα πρωτόκολλα που πρέπει να ακολουθηθούν, τις συνθήκες ανάρρωσης και τη διαχείριση του πόνου μετά την επέμβαση. Η ψυχολογική διάσταση είναι ζωτικής σημασίας σε αυτό το στάδιο: ο γιατρός πρέπει επομένως να είναι πé και καθησυχαστικός, προκειμένου να μειώσει το άγχος του ασθενούς.

Παρακολούθηση κατά τη διάρκεια της χειρουργικής επέμβασης

Κατά τη διάρκεια της επέμβασης, ο αναισθησιολόγος είναι συνεχώς παρών στο χειρουργείο, μαζί με τη χειρουργική ομάδα. Χορηγεί αναισθητικούς παράγοντες για τους σκοπούς της επέμβασης, είτε πρόκειται για γενική αναισθησία είτε για καταστολή στο πλαίσιο μιας χειρουργικής επέμβασης,Στη συνέχεια, προσαρμόζει τις δόσεις σε πραγματικό χρόνο καθ' όλη τη διάρκεια της χειρουργικής επέμβασης για να διατηρήσει το κατάλληλο επίπεδο αναισθησίας. Παρακολουθεί συνεχώς τα ζωτικά σημεία του ασθενούς (αρτηριακή πίεση, καρδιακός ρυθμός, επίπεδα οξυγόνου κ.λπ.) χρησιμοποιώντας εξελιγμένες οθόνες και εξοπλισμό, έτοιμοι να ανιχνεύσουν την παραμικρή ανωμαλία. Εάν είναι απαραίτητο, ο αναισθησιολόγος μπορεί να επέμβει άμεσα εάν προκύψουν προβλήματα κατά τη διάρκεια της επέμβασης: για παράδειγμα, χορηγώντας ένα φάρμακο, εκτελώντας έναν επείγοντα ελιγμό (υποβοηθούμενος αερισμός, καρδιακό μασάζ, αποκλιμάκωση) ή προσαρμόζοντας το βάθος της αναισθησίας ανάλογα με τις ανάγκες. Συνεργάζονται παράλληλα με τον νοσηλευτή αναισθησιολόγο (ΙΑΔΕ), ο οποίος τους βοηθά στην παρακολούθηση του ασθενούς και στην εφαρμογή πρωτοκόλλων ασφαλείας κατά τη διάρκεια της επέμβασης.

Μετεγχειρητική παρακολούθηση και διαχείριση του πόνου

Μετά την επέμβαση, η ευθύνη του αναισθησιολόγουείναι να συνοδεύει τον ασθενή στην αίθουσα ανάνηψης (μονάδα μετεγχειρητικής φροντίδας), προκειμένου να διασφαλιστεί η ασφαλής και συνειδητή ανάρρωση. Παρακολουθεί τη φάση της ανάρρωσης, διασφαλίζοντας ότι ο ασθενής εξέρχεται σταδιακά από την αναισθησία χωρίς άμεσες επιπλοκές (αναπνευστική δυσχέρεια, προβλήματα καρδιακού ρυθμού, αιμορραγία, αλλεργική αντίδραση κ.λπ.) Βασικό καθήκον σε αυτό το στάδιο είναι η διαχείριση του μετεγχειρητικού πόνου: ο αναισθησιολόγος αξιολογεί τον πόνο του ασθενούς και χορηγεί τα κατάλληλα αναλγητικά για την ανακούφισή του (μορφίνη, τοπικά αναισθητικά μέσω καθετήρα, παρακέντηση;tamol κ.λπ.). Προσαρμόζει τη θεραπεία ανακούφισης από τον πόνο ανάλογα με την ένταση του πόνου και τις ειδικές ανάγκες κάθε περίπτωσης, ώστε να εξασφαλίσει τη βέλτιστη άνεση. Αυτή η μετεγχειρητική παρακολούθηση συνεχίζεται έως ότου ο ασθενής επανέλθει σε σταθερή κατάσταση. Τέλος, ο αναισθησιολόγος παραμένει σε επαγρύπνηση έως ότου ο ασθενής μεταφερθεί στο τμήμα νοσηλείας ή σε τμήμα αποκατάστασης, εάν το απαιτεί η κατάστασή του, εξασφαλίζοντας έτσι τη συνέχεια της φροντίδας μετά την επέμβαση.

Οι δεξιότητες που απαιτούνται για την άσκηση

Εξειδικευμένες ιατρικές γνώσεις

• Maîtrise des produits anesthésiants : ça είναι αυτονόητο, αλλά ο αναισθησιολόγος γνωρίζει πολύ καλά τις επιδράσεις, τις αλληλεπιδράσεις και τις δοσολογίες των φαρμάκων που χρησιμοποιούνται για να κοιμίσουν τους ασθενείς, να τους κρατήσουν σε σταθερή κατάσταση και να αντιμετωπίσουν τυχόν απειλητικές για τη ζωή τους επιπλοκές.
  
  
• Εμπεριστατωμένη γνώση της λειτουργίας του εξοπλισμού: Χρησιμοποιεί καθημερινά πολύπλοκες συσκευές όπως αναισθησιολογικά μηχανήματα, αναπνευστήρες και οθόνες παρακολούθησης και κατέχει τη λειτουργία τους για να διασφαλίζει την ασφαλή φροντίδα των ασθενών.
  
  
• Précision in the réalisation of technical gestures : ο υψηλός βαθμός επιδεξιότητας είναι απαραίτητος για την εκτέλεση τοπικοπεριοχικής αναισθησίας (παιδιατρική, νευρικός αποκλεισμός) ή επεμβατικών τεχνικών διαδικασιών στο πεδίο, όπως η διασωλήνωση τραχείας ή η εισαγωγή κεντρικών φλεβικών καθετήρων.
  
  
• Maîtrise des procédures d’anesthésie et de soins intensifs : ο αναισθησιολόγος εφαρμόζει αυστηρά δοκιμασμένα πρωτόκολλα, προσαρμοσμένα σε κάθε κλινική κατάσταση, εγγυώμενος την ασφάλεια του ασθενούς σε κάθε στάδιο της φροντίδας.
  
  
• Διατομεακές γνώσεις στην εξειδικευμένη ιατρική : Ο ιατρός είναι υπεύθυνος για ασθενείς με μεγάλη ποικιλία παθολογιών και, ως εκ τούτου, πρέπει να έχει γερές βάσεις σε ειδικότητες όπως η καρδιολογία, η πνευμονολογία, η νευρολογία και ο διαβήτης, προκειμένου να προβλέπει τους κινδύνους που σχετίζονται με τη συνολική κατάσταση της υγείας του ασθενούς.

Δραστηριότητα και διαχείριση του στρες σε κρίσιμες καταστάσεις

• Réactivité : η ικανότητα άμεσης δράσης είναι απαραίτητη, ιδίως σε περίπτωση σοβαρής επιπλοκής εν μέσω επέμβασης, όπως μαζική αιμορραγία, αναφυλακτικό σοκ ή καρδιακή ανακοπή στο τραπέζι. Ο αναισθησιολόγος πρέπει να είναι σε θέση να λάβει κρίσιμες αποφάσεις σε κλάσματα δευτερολέπτου για να σώσει μια ζωή.
  
  
  
• Maîtrise stress : είτε στο χειρουργείο είτε στην επαναιώρηση, αυτός ο γιατρός πρέπει να διατηρεί την ψυχραιμία του σε κάθε περίσταση. Εργάζεται σε ένα περιβάλλον όπου η πίεση είναι συνεχής και όπου το παραμικρό λάθος μπορεί να έχει ζωτικές συνέπειες.
  
  
  
• Ευκρίνεια- : πρέπει να παραμείνει ακριβής, μεθοδικός και συγκεντρωμένος, ακόμη και όταν πρέπει να επέμβει χωρίς προετοιμασία, για παράδειγμα, για να χειρουργήσει έναν επείγοντα ασθενή που δεν είναι νηστικός ή του οποίου το ιατρικό ιστορικό δεν είναι καλά γνωστό.
  
  
• Ικανότητα προσαρμογής : κάθε κλινική κατάσταση είναι μοναδική και ο αναισθησιολόγος πρέπει να προσαρμόζει τα πρωτόκολλα, τις δοσολογίες και τις τεχνικές réflexes ανάλογα με την κατάσταση του ασθενούς’, το είδος της διαδικασίας και τις τυχόν ατέλειες που προκύπτουν κατά τη διαχείριση.
  
  

Ανθρώπινες και σχεσιακές ιδιότητες

• Συμπάθεια και καλοσύνη : ο αναισθησιολόγος είναι συχνά το τελευταίο πρόσωπο που βλέπει ο ασθενής πριν κοιμηθεί. Ο αναισθησιολόγος πρέπει να είναι σε θέση να δημιουργήσει κλίμα εμπιστοσύνης, να καθησυχάσει και να εξηγήσει με σαφήνεια την επέμβαση, λαμβάνοντας παράλληλα υπόψη τυχόν άγχος ή ανησυχίες.
  
  
  
• Περιβαλλοντική διδασκαλία και επικοινωνία: ενημερώνει τον ασθενή και την οικογένειά του à σε κάθε éβήμα της πορείας φροντίδας, χρησιμοποιώντας προσιτές λέξεις και με συνεχή φροντίδα να êγίνει κατανοητός.
  
  
  
• Reacute;silience émotionnelle : Αντιμέτωποι με σοβαρές ιατρικές καταστάσεις, επείγοντα ή απειλητικά για τη ζωή περιστατικά, οι αναισθησιολόγοι πρέπει να είναι σε θέση να διαχειρίζονται τα δικά τους συναισθήματα, παραμένοντας ταυτόχρονα διαθέσιμοι, επαγγελματίες και υποστηρικτικοί προς τους άλλους.
  
  
• Ικανότητα να εργάζεστε ως μέλος μιας ομάδας: τόσο στο χειρουργείο όσο και στο πεδίο, θα συνεργάζεστε συνεχώς με χειρουργούς, νοσηλευτές αναισθησιολογίας (IADEs), τεχνικούς οργάνων και άλλους ειδικούς. Η καλή επικοινωνία και η συνεργατική συμπεριφορά είναι απαραίτητα για την εξασφάλιση μιας ασφαλούς και αποτελεσματικής διαδικασίας.
  
  
  
• &Ευαισθησία και ευελιξία στις επαγγελματικές σχέσεις: πρέπει να επιδεικνύουν διαφάνεια, να γνωρίζουν πώς να προσαρμόζουν τη στάση τους ανάλογα με τους ανθρώπους με τους οποίους έχουν να κάνουν, να διαιτητεύουν ιατρικές επιλογές ως μέρος μιας ομάδας και να εντάσσονται αρμονικά σε διεπιστημονικά περιβάλλοντα.

Η εκπαιδευτική διαδρομή για να γίνεις αναισθησιολόγος

Η ακαδημαϊκή πορεία που απαιτείται προκειμένου να γίνετε αναισθησιολόγοςείναι απαιτητική και αυστηρή. Απαιτεί την απόκτηση προηγμένων ιατρικών δεξιοτήτων, τόσο θεωρητικών όσο και τεχνικών, καθώς και στέρεη πρακτική εκπαίδευση. Η φοίτηση αρχίζει με ένα πρώτο έτος στο Διαπιστευμένο μονοπάτι υγειονομικής περίθαλψης (PASS) ή στο Διαπιστευμένο πτυχίο υγειονομικής περίθαλψης (L.AS), ακολουθούμενο από δύο έτη γενικών ιατρικών σπουδών που οδηγούν στο Diplocirc;me de Formation Générale en Sciences Médicales (DFGSM). Στη συνέχεια, ο φοιτητής συνεχίζει με άλλα τρία χρόνια για να αποκτήσει το Diplôme de Formation Approfondie en Sciences Médicales (DFASM).

Στο τέλος αυτών των έξι ετών, θα πρέπει να δώσει εξετάσεις για το τέλος της άσκησης (EDN και ECOS), τα αποτελέσματα των οποίων θα καθορίσουν την ειδικότητά του. Για να γίνει αναισθησιολόγος, θα ολοκληρώσει στη συνέχεια μια πενταετή ιατρική πρακτική άσκηση με εξειδίκευση στην αναισθησία, η οποία κατανέμεται μεταξύ της πρακτικής άσκησης σε νοσοκομεία, της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης και της εφημερίας σε πραγματικές συνθήκες. Στο τέλος αυτής της πορείας, θα αποκτήσει DES στην αναισθησιολογία και θα μπορεί να ασκήσει το επάγγελμα του ειδικευμένου γιατρού.

Για να μάθετε περισσότερα για το études d’anesthésistefiche études médecin anesthésiste.

Μετά από αυτή την εκπαίδευση, οι γιατροί μπορούν να επιλέξουν να εξειδικευτούν σε ορισμένους τομείς, όπως η χειρουργική αναζωογόνηση, η αναισθησία και η αναισθησιολογία,αναισθησία, μαιευτική αναισθησία, διαχείριση του πόνου ή παιδοχειρουργική. Αυτές οι εξειδικεύσεις ανοίγουν το δρόμο για περιζήτητες θέσεις σε δημόσιες ή ιδιωτικές δομές.

Το πεδίο άσκησης του αναισθησιολόγου

Το επάγγελμα του αναισθησιολόγου-résiste;animateurασκείται κυρίως σε νοσοκομεία, είτε στον δημόσιο τομέα (πανεπιστημιακά νοσοκομεία, νοσοκομειακά κέντρα) είτε σε ιδιωτικές κλινικές. Σε καθημερινή βάση, ο αναισθησιολόγος κατανέμει τη δραστηριότητά του μεταξύ πολλών συμπληρωματικών χώρων και τμημάτων και συνεργάζεται στενά με πολλά άλλα ιατρικά επαγγέλματα.

Εργασία στο χειρουργείο

Το μεγαλύτερο μέρος της δραστηριότητας του ιατρού-αναισθησιολόγου λαμβάνει χώρα στο χειρουργείο, στο χώρο των χειρουργικών επεμβάσεων. Για κάθε επέμβαση, είτε πρόκειται για προγραμματισμένη είτε για επείγουσα, η παρουσία ενός αναισθησιολόγου είναι απαραίτητη για τον χειρουργό. Ο αναισθησιολόγος είναι αυτός που αναισθητοποιεί τον ασθενή κατά την έναρξη της επέμβασης και στη συνέχεια παρακολουθεί τον ασθενή καθ' όλη τη διάρκεια της επέμβασης μέχρι την αίθουσα ανάνηψης. Ένας αναισθησιολόγος μπορεί να εκτελεί πολλές επεμβάσεις σε μία μόνο ημέρα, εργαζόμενος σε διάφορες ειδικότητες (ορθοπεδική, κοιλιακή, καρδιοχειρουργική, νευρολογική χειρουργική κ.λπ.), πράγμα που σημαίνει ότι το πρόγραμμά του είναι συχνά γεμάτο. Πριν από κάθε επέμβαση, ο αναισθησιολόγος προετοιμάζει και ελέγχει προσεκτικά τον αναισθησιολογικό εξοπλισμό, προκειμένου να αποφευχθεί κάθε ενδεχόμενο. Κατά τη διάρκεια της επέμβασης, ο αναισθησιολόγος προσαρμόζει συνεχώς τις παραμέτρους της αναισθησίας ανάλογα με το πρόγραμμα της επέμβασης και τις ανάγκες του χειρουργού, γεγονός που απαιτεί στενό συντονισμό με τον χειρουργό. Στο τέλος της επέμβασης, συνοδεύει τον ασθενή στην αίθουσα ανάνηψης για να συνεχίσει τη φροντίδα (όπως περιγράφεται παραπάνω), πριν τελικά μεταβεί στον επόμενο ασθενή που έχει προγραμματιστεί για την ημέρα.

Επεμβάσεις σε réanimation ή επείγοντα περιστατικά

Έξω από το χειρουργείο, οι αναισθησιολόγοι αναλαμβάνουν συχνά το ρόλο του γιατρού επαναιμάτωσης σε μονάδες εντατικής θεραπείας (η ειδικότητα φέρει εξάλλου επίσημα τον τίτλο anesthésie-réanimation). Σε μια μονάδα αναζωογόνησης, ο αναισθησιολόγος αναλαμβάνει ασθενείς σε κρίσιμες καταστάσεις με σοβαρά προβλήματα που απειλούν τη ζωή (κώμα, οξεία αναπνευστική δυσχέρεια, αιμορραγικό σοκ, σήψη κ.λπ.). Ο ρόλος του είναι να σταθεροποιήσει τους ασθενείς αυτούς και να διαγνώσει και να θεραπεύσει την αιτία της κατάστασής τους σε μια προσπάθεια να τους σώσει ή να βελτιώσει την πρόγνωσή τους. Χρησιμοποιεί προηγμένες τεχνικές αποκατάστασης προσαρμοσμένες σε κάθε περίπτωση: αναπνευστική υποστήριξη με αναπνευστήρα, δυναμική υποστήριξη με αγγειοπιεστικά φάρμακα, αιμοκάθαρση σε περίπτωση νεφρικής ανεπάρκειας κ.λπ. Παράλληλα, οι αναισθησιολόγοι καλούνται να διαχειριστούν επείγοντα περιστατικά που απειλούν τη ζωή εντός του νοσοκομείου.

Ο αναισθησιολόγος μπορεί επίσης να παρέμβει στο τμήμα επειγόντων περιστατικών για να εξασφαλίσει δύσκολη διασωλήνωση ή καταστολή ενός ταραγμένου ασθενούς. Αυτές οι επεμβάσεις εκτός χειρουργείου αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της εργασίας του χειρουργού και πραγματοποιούνται κατά τη διάρκεια νυχτερινών βαρδιών, Σαββατοκύριακων ή αργιών. Η 24ωρη συνέχεια της περίθαλψης στα νοσοκομεία (επείγοντα περιστατικά, μαιευτήρια κ.λπ.) καθιστά απαραίτητο οι αναισθησιολόγοι να είναι διαθέσιμοι όλο το εικοσιτετράωρο, πράγμα που σημαίνει ότι εφημερεύουν τακτικά τις νύχτες και τα Σαββατοκύριακα. Αυτός ο ρυθμός εφημεριών αποτελεί μέρος της καθημερινότητας της ειδικότητας, αν και ορισμένες εγκαταστάσεις προσφέρουν πιο κανονικές συνθήκες.

Συνεργασία με χειρουργούς και άλλους ειδικούς

Ο αναισθησιολόγος εργάζεται πάντα ως μέλος μιας ομάδας και σε συντονισμό με άλλους παρόχους φροντίδας. Στο χειρουργείο, αποτελεί ένα ουσιαστικό ζεύγος με τον χειρουργό: οι δύο τους πρέπει να συγχρονίζονται καθ' όλη τη διάρκεια της επέμβασης, με τον έναν να προσαρμόζει το αναισθητικό ανάλογα με τις ενέργειες του άλλου και το αντίστροφο. 

Ο αναισθησιολόγος εποπτεύει επίσης τη νοσηλευτική ομάδα του χειρουργείου: Ειδικότερα, εποπτεύει και συνεργάζεται στενά με τον νοσηλευτή αναισθησιολόγο (IADE), ο οποίος προετοιμάζει τον εξοπλισμό, παρακολουθεί τις παραμέτρους και βοηθά τον γιατρό κατά τη διάρκεια της επέμβασης και στην αίθουσα ανάνηψης. 

Στο réanimation, η εργασία είναι εξίσου συλλογική : ο αναισθησιολόγος-animator είναι μέρος μιας ομάδας που περιλαμβάνει ιατρούς εντατικής θεραπείας (αν το τμήμα διαθέτει), νοσηλευτές εντατικής θεραπείας, βοηθούς νοσηλευτών, φυσιοθεραπευτές κ.λπ. ο αναισθησιολόγος-animator είναι μέρος μιας ομάδας που περιλαμβάνει ιατρούς εντατικής θεραπείας (αν το τμήμα διαθέτει), νοσηλευτές εντατικής θεραπείας, βοηθούς νοσηλευτών, φυσιοθεραπευτές κ.λπ. ο αναισθησιολόγος-animator είναι μέρος μιας ομάδας που περιλαμβάνει ιατρούς εντατικής θεραπείας (αν το τμήμα διαθέτει), νοσηλευτές εντατικής θεραπείας, βοηθούς νοσηλευτών, φυσιοθεραπευτές κ.λπ., ο καθένας από τους οποίους συμβάλλει με την τεχνογνωσία του στη διασφάλιση της καλύτερης δυνατής φροντίδας για τους ασθενείς σε κρίσιμη κατάσταση. 

Ο αναισθησιολόγος μπορεί να συνεργαστεί με πολλούς άλλους ειδικούς ανάλογα με την περίπτωση του ασθενούς: για παράδειγμα, με καρδιολόγους ή νευρολόγους στην αίθουσα τοκετού για εξειδικευμένη γνώμη, με μαιευτήρες για τη διαχείριση της μαιευτικής αναισθησίας (péurales στην αίθουσα τοκετού), με μαιευτήρες για τη διαχείριση της μαιευτικής αναισθησίας (péurales στην αίθουσα τοκετού), με μαιευτήρες για τη διαχείριση της μαιευτικής αναισθησίας (péurales στην αίθουσα τοκετού), με μαιευτήρες για τη διαχείριση της μαιευτικής αναισθησίας (péurales στην αίθουσα τοκετού), με μαιευτήρες για τη διαχείριση της μαιευτικής αναισθησίας (péurales στην αίθουσα τοκετού),Συνεργάζονται επίσης με ακτινολόγους και γαστρεντερολόγους κατά τη διάρκεια παραπομπών για δύσκολες επεμβάσεις (μαγνητική τομογραφία, ενδοσκόπηση) που απαιτούν αναισθησιολογική υποστήριξη. Αυτή η συνεχής διεπιστημονική συνεργασία απαιτεί από τον αναισθησιολόγο άριστες επικοινωνιακές δεξιότητες και αστείρευτο πνεύμα συνεργασίας. Στην πραγματικότητα, ο αναισθησιολόγος συχνά εκλαμβάνεται ως αγωγόςδιακριτικός, αλλά απαραίτητος, σύνδεσμος μεταξύ των διαφόρων παραγόντων για να διασφαλίσει την ομαλή λειτουργία των πραγμάτων.

&Ανάπτυξη καριέρας και επαγγελματικές προοπτικές

Ειδικότητα ή υπερβολική ειδίκευση

Ηκαριέρα ενός αναισθησιολόγουμπορεί να εμπλουτιστεί με πρόσθετα προσόντα ή δεξιότητες που αποκτώνται με την πάροδο του χρόνου. Αφού ολοκληρώσει την ειδικότητά του, ένας μελλοντικός αναισθησιολόγος-χειρουργός μπορεί να επιλέξει πρόσθετη εκπαίδευση (επιλογές ειδικότητας ή διεπιστημονική εκπαίδευση) προκειμένου να αναπτύξει ιδιαίτερη εξειδίκευση, για παράδειγμα στην παιδιατρική αναισθησία προκειμένου να επικεντρωθεί στα παιδιά. 

Κατά τη διάρκεια της άσκησής τους, έχουν επίσης τη δυνατότητα να υποβληθούν σε περαιτέρω εκπαίδευση και να προσθέσουν νέες χορδές στο δοξάρι τους: ορισμένοι επιλέγουν να εκπαιδευτούν περαιτέρω στη διαχείριση του χρόνιου πόνου (αλγολογία), στην ιατρική ύπνωση, στην προηγμένη τοπική αναισθησία κ.λπ. Από θεσμική άποψη, υπάρχουν διάφοροι τρόποι με τους οποίους ένας γιατρός μπορεί να προσθέσει στην εξειδίκευσή του: μπορεί να υποβάλει αίτηση για μια νέα επιλογή ή FST (διεπιστημονική εξειδικευμένη εκπαίδευση) που συνδέεται με την αναισθησιολογία, προκειμένου να εμβαθύνει σε έναν τομέα χωρίς να χρειάζεται να επαναλάβει μια ολόκληρη πρακτική άσκηση. 

Είναι ακόμη δυνατό, για τους πιο φιλόδοξους, να λάβουν ένα δεύτερο DES (δίπλωμα σε μια ειδικότητα) προκειμένου να ασκήσουν μια άλλη ειδικότητα, εκτός από την αναισθησία (για παράδειγμα, ορισμένοι συνδυάζουν την αναισθησία με μια ειδικότητα όπως η επείγουσα ιατρική ή η ιατρική εμψύχωση). Αν και χρονοβόρες, αυτές οι διαδρομές προς την υπερ-ειδίκευση καθιστούν δυνατή τη διεύρυνση των επαγγελματικών προοπτικών και τον εμπλουτισμό της πρακτικής.

Ευθύνες στο νοσοκομειακό περιβάλλον

Οι επαγγελματικές προκλήσεις για έναν νέο ειδικευμένο αναισθησιολόγοείναι πολυάριθμες, ιδίως καθώς η ειδικότητα παρουσιάζει έλλειψη : υπάρχουν μόνο περίπου 10.000 αναισθησιολόγοι στη Γαλλία και το επάγγελμα παραμένει υποχρηματοδοτούμενο, με κενές θέσεις σε πολλά ιδρύματα (δημόσια νοσοκομεία, ιδιωτικές κλινικές, υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης κ.λπ.).). 

Ξεκινώντας τη σταδιοδρομία τους σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, οι αναισθησιολόγοι κατέχουν το βαθμό του νοσοκομειακού ιατρού και εντάσσονται σε μια υπάρχουσα ομάδα. Με την εμπειρία, μπορούν να εξελιχθούν σε διευθυντικούς και ιατρικούς ηγετικούς ρόλους: να γίνουν επικεφαλής μιας μονάδας αποκατάστασης, συντονιστής του χειρουργείου ή επικεφαλής του τμήματος αναισθησιολογίας σε ένα νοσοκομείο. Οι θέσεις αυτές περιλαμβάνουν τη διαχείριση μιας ιατρικής και νοσηλευτικής ομάδας, την οργάνωση των δραστηριοτήτων του τμήματος και τη συμμετοχή στον καθορισμό πρωτοκόλλων και στρατηγικών κατευθύνσεων.

Στον ιδιωτικό τομέα, πολλοί αναισθησιολόγοι επιλέγουν να εργάζονται ως ελεύθεροι επαγγελματίες, ενώ συχνά ενώνουν τις δυνάμεις τους με αρκετούς συναδέλφους τους σε μια κλινική, προκειμένου να εξασφαλίζουν συνεχή παρουσία και να μοιράζονται τις εφημερίες. Η άσκηση ελεύθερου επαγγέλματος παρέχει μεγαλύτερη αυτονομία, αλλά περιλαμβάνει επίσης καθήκοντα διαχείρισης (βλ. το άρθρο μας Εργασία ως γιατρός στη Γαλλία: οι τρεις τομείς της υγείας>). 

Όποιος κι αν είναι ο τρόπος άσκησης του επαγγέλματος, ο métier d’anesthésiste μεταφέρει καθημερινά βαριές ιατρικές ευθύνες: κάθε απόφαση που λαμβάνεται υπό αναισθησία εμπλέκει δυνητικά τη ζωτική πρόγνωση του ασθενούς. Ειδικότερα, στον τομέα της αναισθησίας, τα περιστατικά που αντιμετωπίζονται είναι σοβαρά και το ποσοστό θνησιμότητας μπορεί να φτάσει το 20% σε ορισμένες μονάδες, γεγονός που καταδεικνύει τη δυσκολία και τη συνεχή ζωτική πρόκληση αυτής της ειδικότητας. Αυτή η οξεία ευθύνη για τη φροντίδα των συχνά εύθραυστων ασθενών καθιστά την αναισθησία ένα απαιτητικό επάγγελμα, όπου η εμπειρία του ασθενούς είναι καθοριστικής σημασίας, η εμπειρία και η επαγγελματική ωριμότητα ανοίγουν το δρόμο για καίριους ρόλους εντός των ιδρυμάτων υγειονομικής περίθαλψης.

Ευκαιρίες διδασκαλίας ή έρευνας

Παράλληλα με την κλινική του δραστηριότητα, ένας επιβεβαιωμένος αναισθησιολόγοςmédecin anaesthésiste;μπορεί να διαφοροποιήσει τη σταδιοδρομία του μεταβαίνοντας στη διδασκαλία ή/και την έρευνα. Πολλοί αναισθησιολόγοι γίνονται έτσι καθηγητέςσε πανεπιστημιακά νοσοκομεία (CHU) ή ιατρικές σχολές, προκειμένου να εκπαιδεύσουν ειδικευόμενους και να μεταδώσουν τις γνώσεις τους στις νέες γενιές. Μπορούν να επιβλέπουν φοιτητές ιατρικής, ειδικευόμενους αναισθησιολόγους ή να λειτουργούν ως εκπαιδευτές σε σχολές νοσηλευτών αναισθησιολόγων.